Vier rondes afzien bij het NK Cross

24 februari 201925 februari 2019 Jeroen NK, NK Cross, Wedstrijdverslag

Met Paco en Bram zit ik in m’n Mini onderweg naar het NK Cross in Kraggenburg. Het is een lange rit en crossen is zwaar, zal het alle moeite waard zijn?

Kraggenburg? Ik had er niet eerder van gehoord, maar dat ligt dus in de Noordoostpolder bij Emmeloord en Urk in de buurt. Het levert een flinke autorit op van iets minder dan twee uur. Tijd genoeg om onze ideeën over de wedstrijd door te nemen.

Altijd een excuus

Opvallend daarbij dat we alledrie, of vooral ik misschien, altijd wel een excuus hebben. Ik voelde me de weken na de wedstrijd in Schoorl niet zo fit. En woensdag en donderdag was ik nog voor een vermoeiend flitsbezoek naar Madrid gevlogen. Ook de wedstrijdvoorbereiding gisteren voelde niet zoals het moest zijn. Kortom excuses genoeg waarom het vandaag bij het NK Cross niks gaat worden…

Inmiddels zijn we aangekomen op de locatie en lopen we richting het parcours. De zon schijnt ons tegemoet en we zien de mannen masters 50+ hun rondjes lopen. De start en finish is in het zachte zand rond een heuvel, daarna slingert de route zich over smalle bospaadjes en over het gras met hier een daar een flinke hobbel. Het ziet er allemaal uitdagend uit en ik begin er toch wel zin in te krijgen.

Puntjes op de i

Met Bram, Paco en de inmiddels aangesloten Marc ga ik inlopen. Elsbeth die een dag later de korte afstand bij het NK Cross loopt, doet met ons mee en zorgt ervoor dat we een echt goede warming up doen. Inclusief losmaken en de juiste sprintjes. Ondertussen zet trainer Dick de laatste puntjes op de i door 9 mm puntjes in m’n spikes te draaien. Zo is hardlopen toch weer eens teamwork geworden.

Daar gaan we dan. De mannen masters categorieën 35-40-45 lopen gezamenlijk naar de start. Bij de vorige wedstrijd was ik te laat in het startvak en stond ik op een ongunstige plek. Vandaag gaat me dat niet gebeuren. Ik sta helemaal vooraan aan de kant van de binnenbocht.

Als een haas er vandoor

We worden weggeschoten voor vier rondes van ongeveer 2 km. Eén atleet gaat er als een haas vandoor. Daarachter volg ik met nog een andere jongen. Hij heet ook Jeroen en we komen elkaar vaak tegen bij wedstrijden. Het eerste stuk gaat geleidelijk omhoog door het zachte zand, dan volgt een flinke afdaling en begint het gedeelte met smalle slingerpaadjes. Als snel sluiten twee andere lopers zich bij ons aan.

Het begin gaat echt lekker en ik loop in een redelijk goede positie. Maar ik voel wel de intensiteit van het crossen. Het is vanaf het startschot gelijk volle bak en door het continue wisselen van de ondergrond en de heuveltjes in het parcours kun je nergens echt op adem komen.

Ik ben weer op het gedeelte met zacht zand aangekomen. Dat leidt naar de heuvel waar de start is en de volgende ronde weer begint. Ik heb net een concurrent ingehaald en loop nu op de derde positie. Maar m’n achtervolger zit me op de hielen en we zijn al veel van positie gewisseld. Iedere keer als het omhoog gaat, zet hij aan en pakt de kop. Op het rechte stuk haal ik hem dan weer in.

Ik denk aan stoppen

Na de beklimming van het steile stuk van de heuvel heb ik het zwaar. En m’n achtervolger haalt me weer in. Hij slaat nu voor het eerst echt een gat van een meter of tien. Dit doet pijn. Ik heb het zwaar en loop op een nutteloze vierde plek. Ik kan net zo goed stoppen begint zich in m’n hoofd te nestelen. Gelukkig doe ik dat niet echt, maar het duurt even voor ik deze gedachte opzij kan zetten.

In de derde ronde krijgt de man voor me het moeilijk. En opeens loop ik weer naast hem en ben hem voorbij! Ik loop nu virtueel op het podium. Dit heeft weer zin!

Vooruit kijken

Tegen het einde van de derde rond kijk ik achterom en zie dat ik een behoorlijke voorsprong heb op de rest. Voor me is zelfs de nummer twee weer in beeld gekomen. Het is de snelle starter die zichzelf een beetje heeft overschat. De afstand naar hem is best groot, maar het is fijn om vooruit te kijken in plaats van achterom.

Voor de laatste keer ga ik de heuvel op door het zachte zand en begin aan ronde nummer vier. Ik heb het echt heel zwaar, maar weet ook dat ik alleen maar in dit tempo door hoef te lopen om brons te pakken. Dus dat ga ik doen!

Zodra je aan de laatste ronde begint, weet je dat je iedere meter voor het laatste aflegt. Dat geeft me energie. Ik bedenk wat er nog gaat komen. Verderop begint de ronde over het grasveld, dan een paadje met een heuveltje en dan alweer het begin van het zandstuk. Kom op gaan!

Het kwijl uit m’n baard vegen

Voor de laatste keer loop ik het zacht zand op, de heuvel omhoog mag ik nu overslaan en het is rechtdoor naar de finish. Ik probeer het kwijl (het was echt zwaar) uit m’n baard te vegen en ga dan met een brede lach het finishdoek onderdoor. Ik lach nog even naar de fotograaf (om later te zien dat er nog genoeg slijm aan m’n gezicht hing…) en plof dan neer op het eerste bankje dat ik zie. Wat was dit zwaar. Maar die medaille is binnen!